เมื่อวันที่ 28 มกราคม 2554 ทางสำนักงานที่ผมทำงานอยู่ได้จัดงานกีฬาขึ้นโดยไปจัดที่สถานรับเลี้ยงเด็ก
ก่อนที่งานจะเริ่มก็ได้เลือบไปเห็น ผู้ที่ดูแลเด็กเข็นรถที่มีเด็กเล็กๆนั่งมาเต็มรถ เด็กทุกคนเป็นเด็กที่พ่อแม่ทอดทิ้ง สถานรับเลี้ยงแห่งนี้จึงต้องรับภาระเลี้ยงดูพวกเขา เด็กทุกคนน่ารัก พวกเขาโหยหาความรักจากพ่อแม่ เขาเห็นทุกคนเป็นพ่อเป็นแม่บ้างคนถูกอ้มแล้วจะไม่ยอมจากเราเลย น่าสงสารที่สุดเมื่อเขาโตมันจะเป็นอย่างไรถ้าหากเขารู้ว่าแม้แต่พ่อแม่ตัวจริงไม่ต้องการเขา แต่บ้างคนก็โชคดีมีคนใจดีมาขอไปเป็นบุตรบุญทำ บ้างคนไปอยู่ถึงต่างประเทศ ได้อยู่สุขสบายก็มี สัตว์เมื่อมันมีลูกมันยังเลี้ยงลูกของมันได้ แต่นี้คนทำไมทอดทิ้งลูกของตัวเองได้ลงคอ อายสัตว์มันบ้างซิ
ก่อนที่งานจะเริ่มก็ได้เลือบไปเห็น ผู้ที่ดูแลเด็กเข็นรถที่มีเด็กเล็กๆนั่งมาเต็มรถ เด็กทุกคนเป็นเด็กที่พ่อแม่ทอดทิ้ง สถานรับเลี้ยงแห่งนี้จึงต้องรับภาระเลี้ยงดูพวกเขา เด็กทุกคนน่ารัก พวกเขาโหยหาความรักจากพ่อแม่ เขาเห็นทุกคนเป็นพ่อเป็นแม่บ้างคนถูกอ้มแล้วจะไม่ยอมจากเราเลย น่าสงสารที่สุดเมื่อเขาโตมันจะเป็นอย่างไรถ้าหากเขารู้ว่าแม้แต่พ่อแม่ตัวจริงไม่ต้องการเขา แต่บ้างคนก็โชคดีมีคนใจดีมาขอไปเป็นบุตรบุญทำ บ้างคนไปอยู่ถึงต่างประเทศ ได้อยู่สุขสบายก็มี สัตว์เมื่อมันมีลูกมันยังเลี้ยงลูกของมันได้ แต่นี้คนทำไมทอดทิ้งลูกของตัวเองได้ลงคอ อายสัตว์มันบ้างซิ
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น